Prawdziwy pasterz dba o to, by żadne niebezpieczeństwo nie zagrażało. Czy to w przypadku owiec z czasów Jezusa lub też innych zwierząt w naszych stronach. Dobry pasterz wie, że żadna owca nie może sama bronić się. Owca powinna być pod opieką pasterza.
Zostawmy na chwilę ten przykład pasterza z roli i przejdźmy do dzisiejszej Ewangelii. Dlaczego Chrystus używa właśnie tego porównania. On to dobrze rozumie jak człowiekowi jest ważna każda owca. Ta dzięki której może przeżyć i nie chce jej stracić. Można mówić nawet o miłości, kiedy czyni wszystko, aby ją ustrzec. Tu właśnie Chrystus jest tym, który kocha każdego, którego mu Ojciec powierzył. To On szuka zagubionych i broni słabych. Jest tą nadzieją dla nas, którzy to dopiero z Jego pomocą możemy odnajdywać drogę do domu Ojca i w tej drodze bronić się od wszelkich zagrożeń – pokus.
Jak wiadomo nie zawsze chcemy, by ktoś nas prowadził. Tępotrzebę odczuwamy tylko w trudnych sytuacjach, gdy tracimy nadzieję. Jest więc trafnym to porównanie nas do owiec, które są nie tylko słaby, ale często małomyślące. A zastanawiać się i rozważać naprawdę jest nad czym. Przecież życie mamy tylko jedno, a tak wiele jest bardzo umiejętnie schowanych zagrożeń. Ten, który chce naszej śmierci, tej duchowej, wykorzysta każdą okazję. Zostają nam tylko dwie możliwości: z miłością i pokorą pokładać nadzieję w Dobrym Pasterzu lub egoistycznie i z pychą samemu iść drogą ku zagładzie z braku tego czego tak szukamy.
